arada bir..

Çoğu geçirdiğim şu planlı (ama hiç uyamadığım), koşturmacalı (ama hemen yorulduğum), zamanlarda giderek başka başka yaşamlara uyum göstermeye dayatıldığımı hissediyorum.. ve bunu o kadar içselleştirmişim ki farkettiğinde utanıyorum..acı veriyor hepsini bile bile sürdürdüğümü bilmek..
Ve bazen kafamı indirip ("kaldırıp" denir aslında literatürde) güzel bir müzik ve kahve eşliğinde şöyle bir gezinmeye başladığımda içimde, anlık da olsa sıyrılmanın o inanılmaz hafifliğiyle karşılaşıyorum.. o an elim tutmaz, gözüm başka bir şeyi görmez oluyor.. allahım! bu ne güzel bir duygudur!.. Dinginlik, büyük sıcaklığıyla sarmalıyor beni, koruyor bütün saçmasapanlıklardan.. ve uzunca zamandır özlemini çektiğim her şey sırayla beliriyor, göz kırpıyor, çağırıyor, "gel" diyor.... gidemiyorum...