Pazartesi, Mart 13, 2006

oluyor işte..

Hayatın her döneminde bir şekilde oluşturulan odaklara (nasıl ve neden olduğunu bilmiyorum, ama hep oluşuyor işte, ihtiyaç mıdır alışkanlık mıdır anlamadım) bazen öylesine hassaslaşılıyor ki, böyle zamanlarda bu hassas bölgeden gelen davranışlar, insanı bazen iki büklüm bırakıyor.. Hatta bu davranışlar daha oluşturulmadan karşıdaki bu “odakalışkanlığı olanadam” kendine göre bir şeyler anlamaya, bundan bazı çıkarımlar yapmaya başlıyor..Alınıyor.. Sıkılıyor.. Yahu bi dursana! Duramaz…Dursa ne yapacak ki? Elinden bir şey gelmez..Sormak, konuşmak, konuşturmak, gülmek, gülümsetmek, bakışmak…işe yaramadığında da gerçekten kendini ne yapsa yaranamaz hissetmek..’lerle boğuşuyordur artık..
Ve böylece işte yine yürümek istemeyeceğin yollar başlıyor..Ne yapacağını şaşırıyorsun, içine neden olduğunu bilmediğin bir suçluluk duygusu LÖK! diye oturuveriyor..(Bu gerçekten ünlem gibi aniden oluyor ve içindeki bu enkazı kaldırmak en az birkaç gün sürüyor). Yolda en önde tek başına yürüyenlerin yalnızlığından, şuursuzca (ya da bile bile) sürekli bir yerlere yetişmeye çalışanların yaşadığı anlamsızlıktan hep kendini sorumlu tutuyorsun.. Ve sonunda bu üstüne nasıl yapıştığını hatırlamadığın duyguyla yapıp yapabileceğin tek şey, o her şeyin yabancısına dönüştüğün ortamdan bir an önce çıkıp gitmek oluyor... “Olsun, yine de bir yol var” diyorsun!. Yok ki… Tam bir çıkış (nereye çıkar bu yol bilmem, kimseye de soramam) bulmuş olduğunu hissederken maalesef kendi üzerinden travmalar geçirmeye başladığın bu ortamı bile terk etme hakkını bulamayan.. yani bunu bile yapamayan bir insana dönüştüğünü gördüğünde ve tamamen edilgenleşen, tamamen kırılganlaşan ruhunu kendin bile taşımak istemediğin an… hiçbir zaman çıkıp gidemeyeceğini, vefakat artık kalamayacağını da anladığından, sokaktaki alelade aptallardan biri olmak en büyük arzun oluyor.. Aman… sanki çok zekiymişim gibi..hadi be sende! Aptal!
Bilemem hep böyle mi olurum, istemeden sahte gülücüklerle sonuçlanan süreçler mi yaratırım? Yoksa ben de sebepsiz susanları, başka yerlere gitmek isteyenleri sırf o aradıkları huzur uğruna anlayışla karşılayabilen bir insan olabilir miyim?
Hadi bakalım...

0 Comments:

Yorum Gönder

<< Home