Çalışan vatandaşın güncesi-1

Tarih: (resmi kayıtlar dilinde) SekizNisanİkibinaltı ve saat: on dört on sekiz..
Çocukluğun en güzel yorgunluk ertesinde, "cumartesi"nde, koca bir ofiste tek başıma kırmızı kocaman bir dosyayı kurcalıyorum.
Niye?.. Üretmek?.. Zaman geçirmek? Para kazanmak?.. (biraz önce çalışanlardan biri koşarak önümden geçti ve "kolay gelsin" dedi.. Niye? illa zor mu olması gerekiyor yaptığım şey? Niye!)
Buraya gelince kendimi biraz çaresiz hissediyorum.. Bu "çalışmak" denen döngüsel eylemin, her an güçlü bir yaşam öğütücüsüne dönüşebilecek olmasından korkuyorum. Kendi yaşamımı şimdiden çevrenin takdir edici alkışları arasında farketmeden bu öğütücüye doğru sürüklüyor olmamdan şüpheleniyorum. Günün sadece belirli bir kısmında çalışıp gerisinde "yaşama" planlarım, bu işten paçayı cok kolay sıyıramayacağımı gördükçe içimi sızlatmaya başlıyor. O hayallere bakamayacağım bir günün gelmesi endişesi, çaresizlik korkusuyla birleşince karşımda koca bir istinat duvarı gibi dikiliyor. (O da böyle işte; sırtın dönük, tüm yaşamınla dayandığın şeyler, bir bakıyorsun aniden önünde hantal bir duvara dönüşmüş). Aşmak istiyosun fakat olmuyor. Çünkü bazen koşup atlamayı bile denemekten çekiniyorsun. Sanki denemeye, bir an koşmaya başlasan, duvarın da geriye doğru gideceği, bu şekilde bir ömür geçeceği, bunun sonunda (ki bir son da yoktur) artık duvarınla alışık yaşamaya başlayacağın geliyor aklına. ( İyi işte. O saatten sonra zaten iki sevgili gibi sarılırız birbirimize. Duvar ve ben..romantizmin ötesinde..) Görmemezlikten mi gelmeli diyosun, yoksa tam ortasına delik açıp, içerden fıymalı mı, dibine dinamit koyup patlatmalı mı, diyosun. Bu enerjiye iyice kaptırınca kendini bir anda Bugs Bunny olarak görüyosun. Koşma, zıplama, yaratma kapasiten tavana vuruyor. Fakat ne yazıktır ki bazen bu alemde de kurtuluş olmayabiliyor. Başbaşayken bize kahramanlık türküleri çığıran, fakat Varyemez amcanın altınlarını görünce bütün yelkenleri suya indiren, ezik bir Donald Duck ortaya çıkıyor ve üstüne vazifeymiş gibi alt üst olmuş dengeleri yeniden kuruyor. Bu fotoğraftan sadece "an"lar sonra: "Kendine gel dostum" diyor bir ses.. (dostun). Burası gerçek dünya.. (sağol, iyi ki hatırlattın(!) "Ulan" diyosun..demek ki Donald'ın dostu, benim de dostummuş..hay ben böyle şansın!..)
Saat ondört ellibeş..hala çaresizlik hissediyorum. Hala bir demokraside yaşadığımı (çarelerin tükenmediğini), hala kaybetmiş bişeyimin olmadığını ama göz göre göre de kaybetmeye yaklaşabileceğimi hissettikçe, artan tedirginliğime bir emzik bulmak yerine,
herşeye biraz ara vermek istiyorum.. alışılmış düzenlerden sıyrılmak, herhangi bir konuda benim yerime karar verildiğinde, "bi dakka! düşüneyim önce.."artisliğini yapmayı arzuluyorum.
Bi de buradan çıkınca Kadıköy'e gitmek istiyorum.
Vapurlar değişiyomuş, bugün gazetede okudum.. Alt balkonda Antoine'in "beedies"lerinden içmek istiyorum.
Bi dakka lan,
İstemiyorum..........